Zasypianie z rodzicem czy płacz i samodzielny sen dziecka? Doleję oliwy do ognia. Do tematu i tak już rozpalonego do czerwoności, gdzie w ferworze walki o swoje racje matki są w stanie w najmniej delikatny sposób wydrapać sobie oczy. Albo tez w wersji light obrzucą się jedynie końskim łajnem.

Nie ukrywam, że kłopot sprawiają mi zbyt wylewne uwagi innych w sprawach wychowania mojego dziecka. Akurat w tym temacie nie czułam się zbyt pewnie, dopóki nie natknęłam się na kilka naukowych badań! Wiem, że robię dobrze, zgodnie ze sobą i nikt nie wciśnie mi swoich trzech groszy, żeby usprawiedliwić siebie i podnieść swoje morale na duchu. Myślę, że każdy rodzic ma pole do popisu na swoim podwórku, a co z tego wyrośnie czas pokaże.

Zasypianie dziecka. Temat wyjątkowo delikatny. Ile mam tyle sposobów, ale litości, błagam nie przyczyniaj się do nieodwracalnych zmian w mózgu Twojego dziecka! Uważam, ze temat niezwykle ważny. Stare schematy, utarte szlaki i pokoleniowa głupota. Czy jesteśmy tak mało inteligentni, że przekazujemy te bzdury z pokolenia na pokolenie? Czy tak leniwi i wygodni, że zamykamy uszy na trzaskające z każdej strony informacje i badania o treningu samodzielnego dziecka?

Jeśli jesteś fanką trenowania dzieci i ich samodzielnego zasypiania w łóżeczku, gdzie głównym założeniem jest zakaz brania go na ręce i dążenie do tego, by samo przestało płakać – opanuj się natychmiast i przestań stosować tę metodę.

Długotrwały płacz powoduje nieodwracalne zmiany w mózgu niemowlęcia! To normalne, że dziecko płacze, bo sygnalizuje swoją potrzebę. Ono wie, że bez Ciebie, mamo, sobie nie poradzi i nie przeżyje. Sorry, ale taki mamy instynkt. Jesteś jego opiekunem.

A teraz wyobraź sobie, że ten czas jest jednym z najważniejszych etapów w życiu człowieka. Pierwsze 5 lat. I co, wyobraźnia zadziałała? Popłacze chwile i mu przejdzie. Tak przecież przez zaledwie kilka dni, mówisz. Nawet jeden, dwa przy dobrych wiatrach. A teraz pomyśl sobie, że zostawiłaś swoje dziecko samo w łóżeczku, aż się uspokoi. W końcu padnie z tego zmęczenia, wyczerpania, wypłakania i da Ci święty spokój. Bądź co gorsza, zda sobie sprawę z tego, że jego jedyna metoda sygnalizowania zawiodła, przestaje płakać, bo wie, że nie może liczyć na swojego opiekuna. Cisza. Zasypia. W końcu zasnęło. Co nie znaczy, że czuje się bezpiecznie. W jego mózgu wytworzył się kortyzol (hormon stresu), który utrzymuję się nawet kilka dni.

Ale wiesz co? Twoje dziecko się poddało. Straciło wiarę w Ciebie i siebie. Stało się bezsilne. Brawo, jesteś zadowolona? Właśnie ukształtowałaś samoocenę swojego dziecka. Wpłynęłaś na to, jakie będzie w niedalekiej przyszłości, choć może teraz nic na to nie wskazuje. Nie zadbałaś o jego komfort i nie zaspokoiłaś podstawowej potrzeby. Przykre, że jego głos nie ma najmniejszego znaczenia, a jego samoocena będzie niska. Zbyt niska, by nawiązać dobre relacje z napotkanymi osobami na swojej drodze.

Jeśli Twoje dziecko w przyszłości nie będzie radzić sobie ze swoimi emocjami m.in. agresją, apatycznością, brakiem emocji, wiedz że to może być wynik samotnego wypłakiwania się i treningom, którym je poddałaś. Nawet tym krótkotrwałym, jak mówisz. Nie pomogą żadne sztuczki, nawet ten skrupulatnie przygotowany pokój dziecka wspierający jego rozwój, rozwijający zmysły i jego mózg, dlaczego? Ano bo to tylko dodatki.

Długotrwały stres powoduje:

• Zaburzenia rytmu serca
• Problemy z termoregulacja
• Zmniejszenie odporności
• Wzrost ciśnienia krwi w mózgu
• Zahamowanie rozwoju tkanki nerwowej mózgu